środa, 19 lutego, 2025

Zespół Szkół Elektrycznych Nr2

os. Szkolne 26 31-977 Kraków

Zespół Szkół Elektrycznych Nr2

Historia. Wybrane zagadnienia

Dyrektorzy

Pierwszym dyrektorem szkoły został mianowany 1. XI 1951 Stanisław Butmankiewicz, który równocześnie pełnił obowiązki dyrektora w równorzędnej szkole w Prokocimiu. Funkcję tę sprawował do końca lutego 1952.
Od 1.03.1952 do 1 marca 1954 dyrektorem był Stanisław Jarzębiński. Od 1 marca do września 1954 obowiązki dyrektora pełnił nauczyciel technologii Leszek Kurowski.
W 1954 roku szkoła nie miała dyrektora. Dopiero 15.IX po długich namowach p. Michał Osiecki (pełniący funkcję kierownika Szkoły Przysposobienia Zawodowego) wyraził zgodę na objęcie stanowiska dyrektora Zasadniczej Szkoły Metalowej. Był nim do 1981 roku.
1981 -1983 dyrektorem był mgr inż. Tadeusz Wurst.
1983 – 1990 mgr Bogdan Makarewicz. 
1990 – 2002 mgr Andrzej Suwaj.
2002 –2017 – mgr Jerzy Kołakowski
2017 – 2022 mgr Dorota Krawczyk
2022 – Krzysztof Oliwa

Szkoła Metalowa

We wrześniu 1951 z nakazem pracy wydanym przez Dyrekcję Okręgowego Szkolenia Zawodowego do Nowej Huty przyjechała Anna Leszczyńska (nauczycielka j. polskiego, bibliotekarka , nauczycielka TON(Tajnej Organizacji Nauczycielskiej)) – jako pierwsza nauczycielka mającej powstać Zasadniczej Szkoły Metalowej. Ponieważ nie było dyrektora szkoły zajęła się ona wraz z p. Karoliną Gabryl (nauczycielką) wstępnymi pracami organizacyjnymi takimi jak: ogłoszenie zapisów do szkoły, prowadzeniem kancelarii itd.
Szkoła miała duże trudności organizacyjne, gdyż powstawała pod koniec roku budżetowego ( i równocześnie pod koniec drugiego roku planu 6-letniego). 
Nadzór nad organizacją szkoły pełniła Delegatura Dyrekcji Okręgowego Szkolenia Zawodowego na czele z kierownikiem Teodorem Bujakiem, a w szczególności mgr Wawrzyńcem Karczem (naczelnik Wydziału Hutniczego).
Początkowo było niewielu kandydatów, ponieważ wpisy ogłoszono już po rozpoczęciu roku szkolnego 1951-1952.

Klasa pierwsza
Uczniowie i uczennice I klasy(1951) ze specjalnością ślusarz maszynowy

Naukę szkolną rozpoczęto w dniu 6 listopada 1951, a uroczyste otwarcie szkoły odbyło się w dniu następnym 7 listopada 1951 roku.
Początkowo uruchomiono 3 klasy pierwsze w w których uczyło się 120 uczniów. 4 grudnia rozpoczęła naukę kolejna klasa pierwsza ze specjalnością ślusarz maszynowy. W szkole było 7 dziewcząt.
Warunki lokalowe były trudne. W budynku mieściła się jeszcze: 
Szkoła Przysposobienia Zawodowego ( we wrześniu 1953 przeniosła się do budynku internatu na os. Szkolnym – swoje sale przekazała XI LO),
Biuro Delegatury Dyrekcji Okręgowego Szkolenia Zawodowego (w 1953 została zlikwidowana i jej sale również przekazano Liceum XI),
restauracja Hutnik i kino Stal.
W 1954 roku szkoła nie miała dyrektora. Dopiero 15 września po długich namowach p. Michał Osiecki ((pełniący funkcję kierownika Szkoły Przysposobienia Zawodowego) wyraził zgodę na objęcie stanowiska dyrektora Zasadniczej Szkoły Metalowej.
Koniecznością stało się poprawienie warunków pracy dydaktycznej i wychowawczej młodzieży i nauczycieli.
Budynek na os. Szkolnym był wtedy jeszcze w stanie surowym. 
Na pierwszej Radzie Pedagogicznej nowy dyrektor zapowiedział, że jeszcze w tym roku kalendarzowym szkoła przeniesie się do własnego budynku.
Tak się stało – 22 grudnia szkoła została przeniesiona na Szkolne 26.
Dla scharakteryzowania ówczesnej bazy można podać tylko to, ze uczniowie „przenieśli szkołę w rękach”, a 2 samochody ciężarowe przewiozły szafy. W okresie ferii młodzież wraz z nauczycielami urządziła częściowo odebrany budynek i w dniu 7.I.1955 z własnym pocztem sztandarowym odbyła uroczysty apel i rozpoczęła w lepszych warunkach swoją edukację. Należy zaznaczyć, ze w budowie w tym czasie znajdowała się jeszcze: sala chemii, gimnastyczna i kinowa oraz główne wejście do szkoły. Pomieszczenia te zostały oddzielone od części szkoły oddanej do użytku, a do budynku wchodziło sie przez taras. Od początku na nowej placówce zorganizowano system gabinetowy” (obok sali nauczyciel miał swoje zaplecze).
[na podstawie Komitet Opiekuńczy 1951-76 / Jadwiga Styrcuła Kraków 1977 (praca dyplomowa) opracowała J. Jurczyk-Motyl

Szkolne Koło Ligi Morskiej

Zajęcia Koła odbywały się w modelarni, którą uczniowie musieli przygotować samodzielnie. Zainstalowali lampy na stołach, zamontowali ciężki stół pod imadło i tokarkę, którą wykonali według własnego pomysłu. Wykonali również oprawki do narzędzi, oprawili plansze i udekorowali salę.
Gdy pracownia była gotowa zorganizowano uroczyste jej otwarcie.
Z biegiem czasu modelarnia otrzymała dodatkowo sześć stołów stolarskich.
Warunkiem przynależności do koła były oczywiście postępy w nauce. Młodzież, która miała oceny niedostateczne nie mogła brać udziału w zajęciach.
Pierwszym przewodniczącym Koła został Cerazy Kotecki.
Do najlepszych, wyróżniających się największą pilnością należeli uczniowie:
Kazimierz Łachetka z Jawornika (koło Myślenic)
Edward Karcz z Będkowic
Stanisław Noga z Czarnego Dunajca
Z okazji 1 maja uczniowie co roku organizowali wystawę wykonanych przez siebie modeli. Eksponaty te potem wystawiano w różnych miejscach kraju, a nawet w Rumuni.
Niektóre modele młodzież przeznaczała na nagrody np. dla zwycięzcy Kolarskiego Wyścigu Dookoła Polski.
31 maja 1953 odbyła się w sali Domu Kultury ( Os. A1 obecnie budynek poczty na Willowym) dzielnicowa konferencja połączenia Ligi Morskiej i Ligi Lotniczej w Ligę Przyjaciół Żołnierza.
Do nowego Koła należało około 70-ciu uczniów. Organizowało ono:

  • kurs strzelecki
  • kurs sygnalizacyjny
  • kurs samochodowy 

Orkiestra

W 1956 roku z inicjatywy dyrektora szkoły Michała Osieckiego powstała orkiestra szkolna. Prowadził ją pan Stanisław Grzesiak, a od 1959 roku pan Andrzej Staszczak. Część instrumentów zakupiono z pieniędzy Komitetu Rodzicielskiego, a część pożyczono z Zakładowego Domu Kultury Huty im. Lenina. Potem ZDK przekazał je szkole na własność. Aby zapewnić ciągłość pracy orkiestry została ona podzielona na dwie grupy.

orkiestra
p. Andrzej Staszczak z orkiestrą

Pierwszą tworzyli uczniowie posiadający pewien zasób wiedzy muzycznej i stanowili oni człon orkiestry. W drugiej ćwiczyli uczniowie klas młodszych uczący się dopiero grać. Gdy pierwsza grupa kończyła szkołę, zastępowała ją druga.
Przeciętnie w skład orkiestry wchodziło 40 osób.
Próby odbywały się trzy razy w tygodniu.
Orkiestra dawała koncerty na terenie dzielnicy Nowa Huta i Krakowa. Rocznie około 40 do 50 koncertów.

Opracowała J. Jurczyk-Motyl

Zespół dramatyczny

Zespół został założony w 1966 roku i był prowadzony początkowo nieodpłatnie przez pana Andrzeja Suwaja i panią Blicharz. Trzon zespołu stanowili: Kordysz Bożena, Chrupczalski Piotr, Szczepańska Magda, Szfraniec Wiesław, Okulski Andrzej, Krzykos Piotr. Zespół zajął I miejsce w Przeglądzie Amatorskich Zespołów Artystycznych. ( na podst. Kształcenie techników 1963-1970/ Stanisław Mazurski Kraków 1977 (praca dyplomowa)
Przygotowano szereg spektakli, m. in.: „Strofy walki”, „Epitafium”, „Cichy Don”, „Raport z Monachium”.
Na spektakl „Cichy Don” zostało zaproszonych wielu gości, między innymi redaktor „Echa Krakowa”. W nr 295 z dnia 16/17 grudnia 1967 zatytułowanym „Eksperyment Estrady Literackiej” tak napisał:


” szkolny zespół artystyczny nie należy dzisiaj do zjawisk odosobnionych. Niemal każda szkoła posiada swój zespół (…). Są oczywiście spore różnice w poziomie tych zespołów. Młodzież szkól zawodowych gustuje np. przede wszystkim w gitarach elektrycznych. Toteż niemałym zaskoczeniem był dla nas spektakl opracowany przez zespół Technikum Elektrycznego i Zasadniczej Szkoły Zawodowej, którego nazwa brzmi „Estrada Literacka”. Z tą formą zespołu spotkaliśmy się w Nowej Hucie po raz pierwszy… I oto na niezbyt wygodnej scenie klubu TPPR ujrzeliśmy efekt tej ambitnej pracy.”

W1983 roku w ramach koła polonistów powstała grupa teatralna “Faktur”, którą opiekowała się pani Małgorzata Partyka. Przygotowała ona montaż słowno-muzyczny na podstawie poezji Wiesława Dymnego “Słowo Człowiek” za co otrzymała w kwietniu 1983 Brązowego Chochoła w ramach zorganizowanego przez Młodzieżowy Dom Kultury na os. Tysiąclecia III Festiwalu Artystycznego Szkół Ponadpodstawowych.

Członkowie spotkali się z Anną Dymną.

Opracowała J.Jurczyk-Motyl

Kalendarium

1951 rok – powstała Zasadnicza Szkoła Metalowa z siedzibą w Nowej Hucie na os. Willowym, kształcąca w dwuetnim cyklu nauczania wykwalifikowanych robotników w specjalnościach: ślusarz maszynowy, ślusarz konstrukcji stalowych, formierz odlewnik, garowy na wielkim piecu, wytapiacz stalownik, kowal młotowy, tokarz frezer.

1954 XII – szkoła otrzymała nowy budynek na os. Szkolnym 26.
1954 -powstaje Ognisko ZNP w Nowej Hucie, które praktycznie zrzeszało wszystkich nauczycieli.

1957 rok – Zasadnicza Szkoła Metalowa zmieniła nazwę na Zasadniczą Szkołę Zawodową i nadal kształci uczniów w zawodach hutniczych i mechanicznych, a także w nowych specjalnościach elektrycznych.

1956 – powstała Orkiestra Szkolna.
1957 – powołana została Zasadnicza Szkoła Gospodarcza, jako nowy wydział Zasadniczej Szkoły Zawodowej, nazywana często żartobliwie „szkołą dobrych żon”. W 1968 roku jako nowa szkoła została przeniesiona do nowego budynku na os. Złotej Jesieni (obecnie Zespół Szkół Gastronomicznych).

1959 – otwarto 5-letnie Technikum Elektryczne dla Pracujących na podbudowie szkoły podstawowej, działające do 1968 roku, a także 3-letnią wieczorową Szkołę Mistrzów Elektrycznych, która funkcjonowała do 1963roku.

1961 – uruchomiono 3-letnie Technikum Elektryczne na podbudowie Zasadniczej Szkoły Zawodowej dla młodzieży niepracującej, kształcące w specjalnościach: elektromechanik, elektrotechnika przemysłowa, maszyny i aparaty elektryczne.

1962 – dla absolwentów Szkoły Mistrzów Elektrycznych utworzono roczne Technikum Elektryczne-Wydział dla Pracujących, o specjalności elektroenergetyk, działające do 1964 r.( 2 roczniki). Ponadto powołano dzienne Technikum Elektryczne 5-letnie na podbudowie szkoły podstawowej, kształcące młodzież w specjalnościach: elektrotechnika przemysłowa, elektryczna i elektroniczna automatyka przemysłowa, maszyny i aparaty elektryczne. Dla absolwentów Zasadniczej Szkoły Zawodowej otwarto 3-letnie Technikum Elektryczne dla Pracujących o specjalnościach: elektromechanik i elektrotechnika przemysłowa. Szkoła ta istniała do 1971 r. W tym samym roku Wydział mechaniczny i hutniczy Zasadniczej Szkoły Zawodowej został przeniesiony do THM przy Alei Lenina 37. Nasza szkoła stała się szkołą o profilu wyłącznie elektrycznym.

1963 – otwarto 4-letnie Technikum Przemysłowo-Pedagogiczne o specjalności elektroenergetyka, które w 1977 r. zmieniło nazwę na Pedagogiczną Szkołę Techniczną. Szkoła ta kształciła nauczycieli praktycznej nauki zawodu.

1965 – 18 stycznia tego roku szkoła otrzymała nowy sztandar ufundowany przez załogę i dyrekcję przedsiębiorstwa Elektromontaż 2 w Krakowie.

1966 – powstał Szkolny Zespół Dramatyczny. Dynamicznie rozwijały się też inne formy działalności pozalekcyjnej m.in. orkiestra szkolna, chór, zespół baletowy, ZHP . Działały różne koła zainteresowań.

1967 – w maju wbudowano akt erekcyjny pod budowę nowego skrzydła szkoły.

1968 rok – powstało Szkolne Koło Stowarzyszenia Elektryków Polskich.
1969 rok – oddano do użytku nowe skrzydło wraz z piękną salą gimnastyczną. Szkoła została zradiofonizowana.

1972 – 1 września decyzją Kuratora Okręgu Szkolnego w Krakowie utworzono zbiorczy zakład szkolny pod nazwą: Zespół Szkół Elektrycznych Nr 2, w skład którego wchodziły:
Zasadnicza Szkoła Zawodowa,
Technikum Elektryczne 5-letnie na podbudowie programowej szkoły podstawowej,
Technikum Elektryczne 3-letnie na podbudowie programowej zasadniczej szkoły zawodowej,
Pedagogiczna Szkoła Techniczna 4-letnia na podbudowie zasadniczej szkoły zawodowej,
Technikum dla Pracujących 3-letnie na podbudowie programowej zasadniczej szkoły zawodowej,
Technikum dla Przodujących Robotników umożliwiające uzyskanie średniego wykształcenia przez przodujących w zawodzie robotników, dając im podstawy do awansu społecznego. Technikum kształciło robotników do 1982 roku.